Rozdział XII - ' Kolejny sprawdzian lojalności '

' Lepiej być o trzy godziny za wcześnie niż o godzinę za późno... ' 

~William Szekspir

Weszła do środka, a przy biurku siedział sam Lider z zamyślonym wyrazem twarzy. Obserwował bacznie drewniany mebel, jakby miałaby znajdować się na nim jakaś odpowiedź. Ayumi odrobinę zirytowana brakiem zainteresowania z strony rudego mężczyzny, odchrząknęła w taki sposób, by zwrócić na siebie uwagę. Wedy uniósł swą głowę i gestem ręki nakazał dziewczynie usiąść.

- Nad czym tak pilnie myślałeś, co? – spytała, unosząc brew ku górze z lekkim rozbawieniem.

- Czasami bezpieczniej jest nic nie wiedzieć, zapamiętaj to sobie – rzekł wyniośle i srogo. Przewróciła więc oczami, kładąc przy tym nogę na nogę, prostując się jednocześnie.

- Przyjęłam. No, mów. Z jakiego powodu miałam nadwyrężać swą nogę, narażając się przy tym na gniew naszego Sasoriego? – Uśmiechnęła się niewinnie, a sam mężczyzna był już lekko zdenerwowany jej głupimi pytaniami. Wymasował dwoma palcami swe czoło, przymykając na chwilę oczy, by następnie głośno westchnąć.

- Masz misje razem z Uchihą, która odbyć się ma w Wiosce Liścia. Co ty na to? – zadał jej pytanie, na co skrywając się za maską obojętności, miała ochotę wewnątrz siebie krzyczeć z przerażenia. Po pierwsze. Towarzystwo Itachiego nie było tym, czego pragnęła najbardziej na świecie. Wiedziała, że on będzie jej wszystko utrudniał, a tak bardzo chciała tego uniknąć. Po drugie. Miała iść do swojej ukochanej Konohy. Normalnie by się z tego ucieszyła, że może odwiedzić swój dom. Ale to misja i coś czuła, że źle się ona skończy.

- Ściślej, proszę – pogoniła go, wzruszając przy tym ramionami beztrosko, jakby nie robiło to na niej żadnego wrażenia. Uśmiechnął się do niej chytrze, powodując lekkie dreszcze na karku.

- Macie za zadanie uprowadzić Lorda Feudalnego, który będzie akurat na balu maskowym organizowanym przez Piąta. Macie wejść na ten bal, ale pamiętaj. Do północy musicie się uwinąć, gdyż wraz z wybiciem nowego dnia, wszyscy ściągają swoje maski…

- Wiem jak to wszystko wygląda, rok temu miałam zaszczyt na nim być – przerwała mu, przegryzając dolną wargę. – Wszystko?

- Z rana wyruszacie – oznajmił, wyraźnie w głowie analizując jej reakcje. Spodziewał się czegoś… większego. Jedynie jej oczy wyrażały zaskoczenie, ale z twarzy kunoichi nie dało się nic wyczytać. Być może mówiła prawdę, że wioska dla niej nic nie znaczy. A może po prostu jest idealną aktorką? Tym bardziej pragnął poznać jej myśli, to nie dawało mu spokoju.

Ayumi opuściła jego gabinet, ruszając w stronę swojego pokoju. Biła się z samą sobą, nie powinna się na to zgadzać. Mogła odmówić, sprzeciwić się! Nie musiałaby wkradać się na bal w celu uprowadzenia tak ważnej osobistości. To było nieuniknione, że będzie musiała stoczyć jakąś walkę. Najgorsze, że będzie musiała atakować swoich przyjaciół. Niestety, gdyby się nie zgodziła, byłoby to podejrzane. Wpadłaby w bagno, wylewając na siebie gromy pytań i podejrzeń. Na to nie mogła sobie pozwolić, lecz czy będzie w stanie zmusić się do pojedynków z najbliższymi? Tak, jak to było z TenTen?

Przez swe rozmyślania nawet nie zdała sobie sprawy, że na kogoś wpada. Ocknęła się na ziemi, gdy wylądowała na tyłku. Chciała już tego kogoś zgnoić, ale wcześniej syknęła z powodu bolącej nogi. Potem ujrzała twarz Deidary, a na jej buźkę wkradł się delikatny uśmiech.

- Wybacz mi, Ayumi. Nie patrzyłem, gdzie idę… - mruknął, podając jej rękę, by mogła wstać.

- Spokojnie, przeżyłam. – Westchnęła i z jego pomocą znów stała na nogach. – Gdzie tak pędzisz?

- Nad jezioro, chcesz iść ze mną? – spytał z błyskiem w oczach. Ta od razu się rozpromieniła na ten pomysł. Będzie mogła pójść się rozluźnić w miłym towarzystwie oraz klimacie. Tego jej było trzeba, trochę relaksu. Pokiwała energicznie głową, jak jakiś mały dzieciak, któremu oznajmiono, że kupiono wymarzonego kucyka. Dogadali się, że za dwadzieścia minut, blondyn po nią wpadnie do pokoju. Tak więc, utykając na swoją cholerną prawą nogę, niemal pobiegła by wziąć szybki prysznic, przebrać się w top oraz najkrótsze dresowe spodenki jakie miała, gdyż nie pomyślała niestety o stroju kąpielowym. Spięła swe czarne włosy w koński ogon, chwyciła koc, cicho westchnęła i usłyszała pukanie do drzwi. Wspólnie powędrowali nad to całe jezioro, które znajdowało się całkiem blisko. Rozłożyli się wygodnie na kocach, przy czym Ayumi próbowała w jakiś sposób ukryć swe poparzenia za pomocą ręcznika.

- Słyszałem o jutrzejszej misji… Przykro mi, że musisz wyruszać do Konohy i to w towarzystwie Uchihy… Jeśli coś ci zrobi, to osobiście go zabije – zapowiedział, zachowując się jak jakiś starszy brat. Czarnowłosą to nawet urzekło, więc w odpowiedzi go przytuliła. Po co miała mu mówić, że zrobił wystarczająco dużo i chyba nic gorszego zrobić się nie da? Zniszczył w niej honor i dumę, potraktował jak jakąś ladacznice. Wyraźnie pokazał jej, że znaczy dla niego tyle co zeszło roczny śnieg. Oczywiście, on znaczy dla niej tyle samo!

- Przestań chować tak tą nogę – rzekł, po jakiś pięciu minutach ciszy. Wziął ten ręcznik i jego oczom ukazała się noga owinięta bandażem. Jej przyjaciel zaczął powoli odwiązywać opatrunek, by przyjrzeć się ogólnemu stanowi jej kończyny.

- Deidara, po co to robisz? – spytała, zagryzając zębami wewnętrzną część policzków. Spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się w ten swój sposób.

- Chce ocenić, czy wygląda to aż tak źle, jak ci się wydaje – poinformował, by po chwili zobaczyć rany na żywo. Zacisnął chwilowo usta i wypuścił z siebie powietrze. Jednak następnie znowu zabandażował nogę, by ją do siebie przyciągnąć i schować w swych ramionach. – Blizny u kobiet dodają pazura. Mi się będziesz i tak podobać – stwierdził i ucałował ją w policzek, co spowodowało nagłe pojawienie się rumieńców. Zaśmiał się ciepło i westchnął, kładąc się na kocu wygodnie, podziwiając bezchmurne niebo. Ayumi podniosła się i mimo głupiego opatrunku poszła do wody, by trochę się zmoczyć. Już niedługo w jej ślady poszedł sam Deidara i wspólnie się chlapali wodą oraz wygłupiali. Nie miała zamiaru teraz przejmować się groźną reprymendą Sasoriego, na to przyjdzie czas. Teraz liczy się ta chwila. Chwila, dzięki której bez problemu mogła się skupić tylko i wyłącznie na przyjemności. Chłopak chwycił ją w pasie i uniósł delikatnie, obracając się z nią wokół własnej osi. Patrzył jej w oczy, a ona wydawała się szczęśliwa. I fakt, przy nim właśnie taka była. Nie myślała, że jest w bazie morderców, których ma zamiar zdradzić. O tym, że rani własnych bliskich i robi coś, co rani ją od środka. Zapominała o przykrościach związanych z Uchihą.

~*~

Obudziło ją pukanie do drzwi, które z każdą sekundą było coraz bardziej mocniejsze. Z początku chciała to zignorować, bo miała jeszcze z jakąś godzinkę snu. Niestety, ten ktoś nie pozwalał się ignorować, więc dziewczyna zmuszona była wstać. Leniwym krokiem otworzyła drzwi. Jej oczom ukazała się Sara, co było dla niej nie lada zaskoczeniem.

- Coś się stało? – spytała zachrypniętym głosem. Blondynka spuściła głowę w dół i wyciągnęła przed siebie ręce, które trzymały jakąś sukienkę.

- Panienka Konan kazała podarować na bal maskowy… - wyjąkała niepewnym głosikiem. Czarnowłosa zmarszczyła czoło i przyjrzała się badawczo ubiorowi. Była to długa suknia w białym kolorze. Chwyciła ją do rąk i westchnęła. Trójkątny dekolt i wycięty tył, który ma prawdopodobnie odsłaniać jej plecy. Była ładna, elegancka i prosta. Nie wyobrażała siebie w takim też stroju.

- Dziękuje. – Posłała jej przyjemny uśmiech i ruszyła w głąb pokoju, by ułożyć ją na krześle. Wyciągnęła z szuflady zwój, by następnie ową kreację zapieczętować w nim. – Coś jeszcze?

- Nie. To znaczy, mam pytanie. – Kiwnęła jej głową na znak, że ma mówić. – Chodzi o panicza Uchihe. Czy wy… znacie się? Lubicie, tak mocno? – Rozszerzyła zdziwiona oczy i zacisnęła pięści. Nie podobało jej się to. Do jej głowy wparowały wspomnienia z ich ogólnych spotkań i relacji. Miała ochotę odpowiedzieć, że nie powinno ją to obchodzić. Jednak, pamięta jak na niego patrzyła. Dziewczyna była jawnie zakochana w jej niegdyś przyjacielu i po prostu chciała wyczuć sytuację.

- Mamy wspólną przeszłość, Saro. Ale nie przyszłość. – Powiedziawszy to, wskoczyła znów do łóżka, okrywając się kołdrą. Był to jawny znak, iż to koniec rozmowy i blondynka powinna wyjść. Po chwili usłyszała zamykające się drzwi, a sama pogrążyła się w kompletnej ciszy. Niedługo potem zasnęła. A śniła o czarnowłosym mężczyźnie o ciemnych jak noc oczach, a jego miękkie usta delikatnie szukały jej…