Rozdział XI - ' Siła niespodziewanego '

' Teraz nie pora myśleć o tym, czego ci brak. Lepiej pomyśl, co możesz zrobić z tym, co masz. ' 

~ Ernest Hemingway 

Stała pod jego drzwiami i z lekkim wahaniem, zaczęła stukać. Za nim usłyszała głuche wejść, minęła dość długa chwila. Weszła powoli, utykając na prawą nogę. Spostrzegła go leżącego na łóżku w samych spodniach. Trzymał w rękach jakąś książkę, której bacznie się przyglądał. Jego umięśniona klatka piersiowa robiła niemałe wrażenie na dziewczynie, przez co nawet na jej policzki wkradł się delikatny rumieniec. Odwróciła wzrok i cicho westchnęła.

- Zamierzasz tak głupio stać i mi się przyglądać? – spytał, unosząc brew do góry, zaszczycając ją swoim spojrzeniem. Zlustrował jej nogę i jego ciało automatycznie się napięło. – Usiądź – nakazał, wskazując ręką fotel. Ta więc przysiadła i zacisnęła w zdenerwowaniu ręce.

- Chciałam ci tylko podziękować za pomoc. – Rzuciła na pierwszy ogień, uważnie obserwując każdy jego ruch. Itachi postanowił zrezygnować z pozycji leżącej, by spokojnie usiąść i odłożyć książkę na półkę.

- Jasne, nie ma sprawy. To wszystko? – spytał. Jego ton głosu wyraźnie dawał jej znak, że nie jest tu mile widziana. Jednak ona nie miała zamiaru teraz rezygnować. Wyprostowała się dumnie, a jej wyraz twarzy stał się o wiele poważniejszy.

- Nie, nie wszystko. Dlaczego mnie uratowałeś? – Mężczyzna zacisnął usta. Widać było, że ta rozmowa niezbyt mu leżała i najchętniej wywaliłby dziewczynę z pokoju. Przymknął na chwilę oczy, by zmusić się na obojętny wyraz twarzy. Gdy je otworzył, uważnie się przyglądał swojej rozmówczyni. Trochę musiała poczekać na to, by mężczyzna zabrał w końcu głos.

- Z powodu twojego kekkei genkai. Lider by się wkurzył, gdyby stracił tak cenną zdobycz – odpowiedział, nie ukazując przy tym nawet krzty emocji. Jednakże, Ayumi wiedziała, że kłamie. Ten Itachi nie poświęcałby własnego życia dla takiej pierdoły. Uśmiechnęła się pod nosem, by następnie się podnieść z fotela.

- Kłamiesz, Itachi – stwierdziła, ignorując ból w prawej nodze. Ten również się podniósł i zrobił parę kroków jej stronę, nie spuszczając z niej oczu.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Ja nie sądzę, ja to wiem. – Poczuła się jak jakiś zwycięzca, nie wiedzieć nawet z jakiego to powodu. Przegryzła dolną wargę w milczeniu. Czuła dziwne napięcie, gdy stał tak blisko niej. Przez jej ciało przeszły ciarki na skutek zapachu, który należał tylko i wyłącznie do Uchihy.

- Dlaczego mnie uratowałaś? – Powtórzył jej pytanie, które wcześniej zadała jego osobie. Czarnowłosy zbliżył się jeszcze bardziej, jego usta znalazły się przy jej uchu. – Przyznaj, że jestem dla ciebie kimś ważnym. Być może nawet ważniejszym niżeli Kakashi…  -  szepnął, muskając przyjemnie swoim oddechem jej skórę. Jednak na te słowa, zadrżała i znieruchomiała. Rozszerzyła ze zdziwienia oczy i cofnęła się automatycznie.

- Skąd ty… - Skąd on wiedział o jej związku z Hatake? Przecież nikt tu nie miał prawa posiadać takich informacji. Nikomu się tym nie chwaliła, to było niemożliwe… Zacisnęła pięści. Dopiero teraz cały sens jego słów dotarł do jej umysłu. Uważał, że nie darzy Kakashiego uczuciem? Uważał, że Kakashi jest mniej ważny niż on sam? Przecież to był absurd, coś niemożliwego! Kochała go całym sercem, był jej całym światem! Uchihe nienawidziła, ośmieszył ją i zszargał dumę!

- Wiem o waszym związku zanim pojawiłaś się w Akatsuki. Wiesz co jest w tym wszystkim najlepsze? Ubzdurałaś sobie, że go kochasz. A wtedy w łazience zbytnio o nim nie myślałaś. Byłaś gotowa odwzajemnić pocałunek, gdybym tylko tego chciał…a nawet więcej. - Zaśmiał się kpiąco, a w niej aż się gotowało. Nie panowała nad sobą, rzuciła się na niego z pięściami, ale ten bez większego problemu zablokował jej atak. Próbowała go kopnąć z lewej nogi w biodro, ale to też nie stanowiło dla niego trudności. Próbowała go uderzyć w każdy możliwy sposób, dopiero po jakimś czasie, udało jej się go zmylić, przez co oberwał z jej prawego piszczela w głowę. Syknęła z bólu, a w jego oczach zabłysło rozbawienie. Tym razem on chwycił ją za dłonie i przyszpilił do swojego łóżka. Położył się na niej całym ciałem, a ona się ciągle wierciła i próbowała wyrwać.

- Puszczaj mnie, puszczaj! – krzyknęła, będąc zawładnięta przez furie. Nie rozumiała, jakim prawem mówił jej te wszystkie słowa i traktował w ten sposób! Chciała go zabić, dosłownie zabić. Był od niej silniejszy, ale ona nie dawała za wygraną. Chciała uciec od jego dotyku, miała go dosyć. – Nienawidzę cię, Uchiha! Puść mnie, kurwa no! – wrzasnęła. Chciała coś znowu powiedzieć, ale on jej to skutecznie uniemożliwił. Poczuła jego usta na swoich, które namiętnie zapraszały do wspólnej zabawy. Ta zaniemówiła i znieruchomiała. Jej oczy automatycznie się rozszerzyły. Czuła jak własne usta i język odmawiają posłuszeństwa i  mimowolnie zaczynają tańczyć tango z Itachim. Odwzajemniła pocałunek, czuła przyjemne ciepło w podbrzuszu. Jego język pieścił jej język. To co teraz odczuwała, było czymś nowym, niezwykłym. Jej ręce zostały uwolnione, bo jedna z jego dłoni musnęła jej biodro, a druga chwyciła za kark, przyciskając ją mocniej do swego ciała. Ayumi dotknęła jego klatki piersiowej i wykorzystując jego zapomnienie, odepchnęła go najmocniej jak umiała i zeskoczyła natychmiast z jego łóżka. Spiorunowała go wzrokiem. Na jego twarzy widniał triumfujący uśmiech, był wyraźnie zadowolony z tego, co zrobił. Ayumi łapała oddech, podeszła do niego i wymierzyła mu siarczyste uderzenie w policzek, na którym pozostał czerwony ślad.

- Przyznaj Ayumi, podobało ci się – mruknął, nie reagując na jej wcześniejszy ruch. Miała rumieńce na policzkach i złowrogi wyraz twarzy. Wyglądała uroczo i niebezpiecznie. Zaczęła przygotowywać swe dłonie do jutsu. Chyba trochę przesadził.

- Ketsuki – powiedziała twardo. Oczy stały się czerwone, automatycznie zawładnęła jego krwią. Przycisnęła go do ściany i zaczęła bawić się jego krwią, przez co sprawiała mu niewyobrażalny ból, gorszy niż porażenie prądem. Torturując go, napajała się jego cierpieniem. Jednocześnie robiła parę kroków w jego stronę, patrząc mu prosto w oczy. Nie krzyczał, o nie. Cierpiał w milczeniu, nie pozwalając dać jej tej chorej satysfakcji, na którą czekała. Jej palce musnęły jego policzek. Jego twarz była coraz bardziej spocona od wysiłku, który go wykańczał mimowolnie.

- Posłuchaj mnie, Uchiha. Nie waż się do mnie więcej zbliżać. Trzymaj te swoje niewyżyte usteczka z daleka od moich. W porównaniu z Kakashim, ty jesteś tylko nędznym robakiem, który bez problemu mogłabym zdeptać. Przez to co wyczyniasz, jesteś nic nie wartym człowiekiem. Nienawidzę cię całym sercem. – W jej głosie usłyszeć można było jad i gniew. Puściła go i dezaktywowała Ketsuki. Obróciła się i wyszła z jego pokoju, zostawiając go kompletnie samego. Przez chwilę klękał na ziemi, próbując wyrównać oddech. Był pod wrażeniem jej mocy z każdym dniem coraz to bardziej. Fakt, iż darzyła go tak wielką nienawiścią sprawiał, że tracił część siebie. Jednak sam tego chciał, sam do tego ciągle doprowadzał. Bo musiał, innego wyboru nie posiadał. Dodatkowo, czując smak jej ciepłych ust, miał wrażenie, że jest w najwspanialszym miejscu na ziemi. Wie, że ją skrzywdził. Bardzo nad tym ubolewał, ale cóż… Tak musi być.

~*~

Hatake w między czasie, wraz z swoimi towarzyszami, penetrował dawną kryjówkę Orochimaru. W ciszy i skupieniu oglądał najmniejsze sprzęty laboratoryjne, które w większości były zniszczone. 

- Kapitanie, coś znaleźliśmy – usłyszał głos Yamato. Odwrócił się, uważając by przypadkiem czegoś nie nadepnąć i skierował się w jego stronę. Mężczyzna z maską sowy stał na baczność i wskazał papiery na stole oraz niektóre zdjęcia. Kakashi wziął je do rąk i zaczął przeglądać. Każda kolejna kartka była dla niego coraz bardziej szokująca i niezrozumiała. Dalszy tekst niby coś wytłumaczył, ale też przyprawiał o jeszcze więcej pytań.

- Gdzieś tutaj są szczątki małych dzieci… - mruknął, jakby bardziej do siebie. Obejrzał pierwsze zdjęcie i automatycznie zbladł. Było na nim małe dziecko o blond włosach i szarych oczach. Było pozbawione jakiegokolwiek nadzienia. Na jej drobnym ciele widniało wiele ran ciętych. Na drugim zdjęciu była ta sama dziewczynka, tyle że trochę starsza. W jednej dłoni trzymała bicz, który wyraźnie utworzony był z krwi. Trzecia fotografia okazywała tą samą osobę, ale śpiącą. W powietrzu unosiły się krople jej własnej krwi, które wypływały lub odlatywały z różnych ran ciętych. Zgadywał, że te rany wytwarzały się samoistnie.

- Czy to czegoś ci nie przypomina? – Zabrał głos Yamato. Skupił bardziej myśli i zaklął w myślach. Zaczął szukać kolejnych papierów w tym całym bałaganie i gdy znalazł interesującą go rzecz, zacisnął usta w zdenerwowaniu.

BADANIE KLANU NAKAME

Imię : Naomi

Nazwisko : Nakame

Pochodzenie : Konohagakure.

Wiek początkowy : 8 lat

Wiek końcowy : 12 lat

Kekkei Genkai : Ketsuki

Powód śmierci : Do końca nie znany. Prawdopodobnie wina Ketsuki. W trakcie snu straciła zbyt dużą ilość krwi.

Znaki szczególne : Całkowicie czerwone oczy. Niekiedy wystające żyły, zaczerwieniona skóra i wysoka temperatura ciała.

Wnioski :

1) Ketsuki to jedna z najpotężniejszych Kekkei Genkai. Z użyciem tejże mocy, użytkownik jest praktycznie niepokonany. Z łatwością może zgładzić Kage za pomocą jednego spojrzenia. Daje wielkie pole do popisu.

2) Nadużycie Ketsuki może powodować zawroty głowy, utratę przytomności, śpiączkę, utratą zbyt dużej ilości krwi, wiele ran cielesnych, paraliż, pozrywane żyły oraz mięśnie,  śmierć.

3) Przy nazbyt częstym używaniu Kekkei Genkai klanu Nakame, organizm użytkownika może uzależnić się od Ketsuki. Skutkuje to samoistną utratą krwi, co kończy się śmiercią.

4) Ciągła zagadka.

Ostatni użytkownik Ketsuki : Ayumi Nakame

Nie mógł w to wszystko uwierzyć. Zastanawiał się tylko nad tym, skąd zachował się ktoś z rodu Nakame? Z tego co wiedział, to cały klan został całkowicie zgładzony, nie licząc cudem ocalałej Ayumi. Być może owe badania były zrobione zanim doszło do tej pamiętnej nocy? W ogóle, po co Orochimaru były te wszystkie badania? Miał złe przeczucia co do tych zapisków.

- Wracamy do Konohy. – Zdecydował siwowłosy. Już po chwili wszyscy jego ludzie i on, opuścili kryjówkę Orochimaru, by wspólnie w ciszy zmierzać do Wioski Liścia. 

~*~

Minęły trzy dni od pamiętnego pocałunku Itachiego, którego to unikała jak ognia. Starała się nie spędzać czasu tam, gdzie on. To nie dlatego, że przed nim uciekała z strachu. To kwestia nienawiści i wzrastającego na jego widok gniewu. Jego widok wzbudzał w niej obrzydzenie i złość, a póki co potrzebny był jej tylko i wyłącznie spokój.

Pewnego dnia, który wydawał się niezwykle spokojny, dziewczyna siedziała w pokoju i wlepiała swój wzrok w sufit. Usłyszała pukanie do drzwi, przez co leniwie wstała, by je otworzyć. Niespodziewanym gościem był ten cały Hidan, który nie był sam. Towarzyszył mu wysoki mężczyzna. Dobrze zbudowany, zielone oczy i maska zakrywająca dolną połowę twarzy. Zmierzyła ich badawczo, by następnie oprzeć się ramieniem o framugę. 

- Słucham was uprzejmie. - Najchętniej spławiłaby ich w ten sam sposób, co kiedyś Deidary. Jednak nie miała ochoty ryzykować utratą kolejnych drzwi. Wysłucha ich i znów będzie mogła cieszyć się samotnością. 

- Lider cię wzywa - oznajmił z dziwnym uśmiechem na twarzy Hidan. Przegryzła w zastanowieniu dolną wargę i odpowiedziała mu wzruszeniem ramion. 

- To jest ten cały Zorro? - spytała, wskazując na nieznajomego. Zorro spojrzał się gniewnie na siwego i już zaciskał w zdenerwowaniu pięści.

- Jak mnie nazwałeś, kretynie? - warknął, na co ten zaczął drapać się po głowie w zdenerwowaniu. 

- To ta maska! Wstydzisz się czegoś? - Zaśmiał się wesoło, by następnie spojrzeć w stronę czarnowłosej - Miałaś krzyczeć, pamiętasz? - Uśmiechnęła się w odpowiedzi. Zorro chciał swojemu partnerowi ofiarować wspaniałe uderzenie z pięści w twarz, ale ten zwinnie ominął atak. 

- Jakbyś chciała wiedzieć, jestem Kakuzu... - Wydusił z siebie. Ayumi pokazał kciuk uniesiony ku górze i zrobiła parę kroków w przód, by zamknąć za sobą drzwi i ruszyć na rozmowę z rudym człowiekiem.Pomachała chłopakom na pożegnanie i podążyła w stronę pomieszczenia, które zwie się gabinetem.  

__________________________

Proszę bardzo! Jak tam u was? Koniec wakacji, prawda? Cieszycie się czy bardziej modlicie się o kolejny miesiąc? Ja tam nie mogę doczekać się rozpoczęcia roku! A jak rozdział? To strawienia? Komentujcie kochani, komentujcie! :) Widzimy się 06.09