Rozdział VII - ' Naiwność '

' Nie wchodzi się dwa razy to tej samej rzeki... ' 

Ubrana w zwykły dres szła do kuchni razem z Deidarą. Czemu z nim? Bo akurat naprawiał jej drzwi i w ramach przeprosin zechciał oprowadzić ją po kryjówce ich grupy. Ayumi to bystra kobieta, szybko ogarnęła gdzie co się znajduje. 

Wchodząc do miejsca, które przyciągało niezwykłymi zapachami, spostrzegła parę nieznajomych jej sylwetek. Rozpoznała jedną osobę, a dokładniej Kisame. Posłał jej dziwny uśmiech i wypił do końca jakiś napój. Jedna z jego rąk była w gipsie, no tak. Złamała mu ją, pamiętała. Obok niego siedziała dziewczyna o niebieskich włosach i bursztynowych oczach. Była niezwykle piękna oraz pełna gracji. Wszystko wykonywała starannie i perfekcyjnie, nawet jeśli było to spożywanie jakiejś zupy. Ayumi musiała przyznać, że przy tej kobiecie, była niczym. Ona była aniołem, a ona... Ona była po prostu zwykłą Ayumi. Trochę dalej od siedzącej dwójki, spoczywał sam Lider, który dyskutował o czymś z Sasorim.
- Paru osób brakuje, ale spokojnie. Poznasz ich prędzej czy później. - Posłała blondynowi delikatny uśmiech. Chciała mu coś powiedzieć, ale kątem oka spostrzegła jakiś ruch przy kuchence. Była to dziewczyna. Dość niska, jasne włosy i brązowe oczy, z których trudno było cokolwiek wyczytać. Sterczała nad garnkami, doprawiając jednocześnie zupę. Po zapachu wnioskowała, iż był to zwykły rosół.
- Kim ona jest? - spytała czarnowłosa, przegryzając dolną wargę. Nie wyglądała na kogoś groźnego. Każdy ninja musiał być w jakimś stopniu umięśniony, to jest nieuniknione przy treningach. A raczej do tak niebezpiecznej organizacji nie przyjmowali byle słabeusza. Dziewczyna natomiast była zwyczajna, chyba że pozory mylą?
- To Sara. Tak jakby nasza gosposia. Gotuje, sprząta, pierze i tym podobne - odpowiedział, nawet na nią nie zerkając. Ayumi kiwnęła głową i przeczesała swe długie czarne włosy. Przysiadła do stołu razem z niebieskookim i podziwiała ścianę w milczeniu. Sara podała jej miskę z zupą, zaszczycając ją przy tym promiennym uśmiechem.
- Arigato. - Jasnowłosa kiwnęła głową i odeszła. Dziewczynę zastanawiało, co ona tu robiła. Jak się tu znalazła? Bardzo ją to interesowało, bo po jej zachowaniu trudno było cokolwiek odczytać.
Do pomieszczenia wszedł nagle Itachi, który bez słowa usiadł do stołu. Sara natychmiast znalazła się przy mężczyźnie z porcją zupy.
- Smacznego, panie Uchiha. Mam nadzieje, że będzie smakowało. - Nakame rozszerzyła oczy zdziwiona. Przyjrzała się uważnie całej tej scenie. Na jej policzkach pojawiły się słodkie rumieńce. Stała nad Itachim i czekała na jakieś słowo lub gest. Było widać, że ta darzy go wielkim uczuciem. Itachi jednak nic nie mówił, po prostu siedział cicho i spożywał potrawę, nie zważając na nic. Sara po chwili zorientowała się, że nie padnie w jej kierunku żadne miłe słowo z ust mężczyzny, więc po prostu odeszła zrezygnowana. Swój wzrok przeniosła na niebieskowłosą. Przyjrzała się jej badawczo i zastanawiała się, czy swoimi umiejętnościami zachwyca tak samo mocno, jak swoim wyglądem i postawą. Obstawiała, że tak. Kunoichi westchnęła, po czym wstała i ruszyła w stronę wyjścia.
- Ayumi, gdzie idziesz? - Usłyszała głos Deidary. Zatrzymała się przy drzwiach i obróciła w jego stronę. Mimowolnie spojrzała na Uchihe, który o dziwo, również na nią spoglądał z obojętnym wyrazem twarzy.
- Idę trochę potrenować na polu treningowym - oznajmiła, wzruszając ramionami. Ten w odpowiedzi kiwnął głową i oparł się wygodniej na siedzeniu. Nakame wyszła z pomieszczenia i po paru minutach znalazła się na świeżym powietrzu. Wystawiła twarz w stronę słońca i napawała się przyjemnym ciepłem oraz lekkim wiatrem, który muskał jej policzki. Następnie ruszyła w stronę drewnianego manekina i zaczęła w niego uderzać w różnoraki sposób. Raz waliła z pięści, a raz kopała. Używała czakry do wzmocnienia siły uderzeń, nie zważając na ból w kostkach. Nie zważała na czas, pragnęła zapomnieć o wszystkim, skupiając się na ciosach. Wymyślała najróżniejsze kombinacje. Z prawej, z lewej, kopnięcie z półobrotu, łokieć, kolano, przeskok, unik, kopnięcie. Robiła to wszystko coraz szybciej, czuła jak z kostek u jej dłoni cieknie krew. Jednak miała to gdzieś, liczyła się ta chwila. Nie było żadnej misji, żadnego kłamania, żadnego Itachiego, żadnej tęsknoty za ukochanym. Była tylko ona i ten manekin. Nim zdążyła się pohamować, poprzez kopnięcie, przedmiot jej trenowania ułamał się na pół.
- Szlag! - warknęła, kopiąc drewnianą połowę manekina. Przeczesała swoje włosy i spojrzała na dłonie, które były od jej własnej krwi. Wyrzuciła z siebie parę przekleństw i wytarła je o koszulkę. Tak, głupi pomysł, ale co się będzie tym przejmować. Poczuła czyjąś obecność i nagle z drzewa zeskoczył Itachi. Stał wyprostowany, ręce schowane były w kieszeniach od spodni, patrzył się na nią uważnie. Ayumi nie wiedziała jak się zachować. Co powiedzieć, co zrobić? Postanowiła po prostu go wyminąć i iść do własnej sypialni.
- Ayumi... - Kiedy usłyszała jego szept, zatrzymała się. Patrzyła się na niego, czekając na dalszą wypowiedź. Podszedł do niej w milczeniu i chwycił jej dłonie. Po jej ciele przeszedł dreszcz, w dodatku przyjemny. Wstrzymała oddech, gdy ten przyglądał się jej zranionym kostkom.
- Itachi... -Wypowiedziała jego imię niemal bezgłośnie. Nie rozumiała jego zachowania. Co on zamierzał?
- Chodź. - Pociągnął ją w stronę budynku, a mianowicie jego pokoju. A jeszcze bardziej dokładnie, do łazienki. Usadowił ją na desce od ubikacji i obmył delikatnie ręce z krwi. Nic nie mówili, dziewczyna była kompletnie zagubiona. Jedyne co widziała, to skupiony wyraz twarzy Uchihy. Wyciągnął z szafki bandaże i owinął nimi jej kostki, robiąc to niebywale delikatnie  i dokładnie. Był taki spokojny i podobny to chłopaka, którego niegdyś znała. Brakowało tylko tego uśmiechu, który tak bardzo wielbiła w czasach młodości oraz spojrzenia pełnego życia i radości. Chciała je teraz ujrzeć, tęskniła za tamtym Itachim. Brakowało jej tych wspólnych chwil i rozmów. Niemal zapomniała, że to wszystko było tylko udawane. Że to wszystko stworzył Itachi dla własnych potrzeb, których nie zdążył spełnić.
- Dlaczego zdradziłaś Konohe? - Jej rozmyślenia przerwał owy mężczyzna, który czekał na odpowiedź. Zacisnęła usta w złości, nie zdradziła jej! To znaczy... no tak. Misja. Zdradziła ją, chciała zabić Hokage.
- A ty? - Odpowiedziała pytaniem na pytanie. Milczał, wkurzyła go. Znowu. Nim się spostrzegła, Itachi uderzył w ścianę, ledwo omijając twarz dziewczyny. Poczuła na sobie jego oddech, zamarła. Jej oczy się rozszerzyły, zaczęła szybciej oddychać.
- Dlaczego płaczesz? - Płakała? Nawet nie zauważyła, kiedy łzy spływały po jej policzkach. Starł je swoimi dłońmi, to było dziwne. - Ayumi, odpowiesz mi? - Zacisnęła ręce na jego koszulce, by następnie się podnieść. Czubki ich nosów się stykały, nie wiedzieli co zrobić. Między nimi znajdowało się dziwne napięcie, którego żaden z nich nie rozumiał. Nagle on chwycił jej nadgarstki i przycisnął ją do ściany, by następnie powoli zbliżyć swoje usta do jej ust.Mimowolnie rozchyliła wargi, czekając na ten moment. Jednak jej nie pocałował, tylko uśmiechnął się zadziornie. Jego ucisk stał się silniejszy, niemal sprawiał jej ból.
- Nic się nie zmieniłaś. Jesteś słaba i naiwna. - Osłupiała. Zaczęła się wiercić, ale na darmo.
- Odwołaj to skurwielu! - syknęła. Przycisnął ją własnym ciałem, by nie mogła się wyrwać. Zaśmiał się złowrogo, a jego oczy stały się czerwone. Aktywował Sharingana, na co zamknęła automatycznie oczy.
- Nadal sądzisz, że jestem tym, kogo niegdyś znałaś? - spytał. Nic nie powiedziała, tylko zacisnęła mocniej usta. - Mylisz się. Już ci mówiłem, to nie byłem ja. Grałem, a ty głupio mi uwierzyłaś. Zaufałaś mi, tak jak przed chwilą. W tamtej chwili mogłem zrobić z tobą wszystko. - Te wszystkie słowa wyszeptał jej do ucha. Ale to nie był koniec. - Mogłem cię rżnąć jak zwykłą dziwkę. - To bolało. Te słowa ją raniły i wyprowadzały z równowagi.
- Puszczaj mnie! Kurwa, puść! - Nie kontrolowała się, już krzyczała. Poczuła nagle ból, kopnął ją z kolana prosto w brzuch. Zsunęła się na ziemie. Jej ciało drżało, nie mogła w to wszystko uwierzyć. Czuła się bezsilna, jak bezbronne dziecko.
- Uchiha! - usłyszała głos Deidary. Otworzyła oczy, stał naprzeciw niego. - Coś ty jej zrobił? - warknął. Rzucił mu wzrok pełen nienawiści, o mało co się na niego nawet nie rzucił.
- A bierz ją sobie. Nie potrzebne mi śmieci w własnej toalecie. - Powiedziawszy to, wyszedł. Zaraz przy niej znalazł się Dei.
- Ayumi, wszystko ok? - spytał, odgarniając włosy z jej twarzy.
- Weź mnie stąd, proszę... - jęknęła. Wziął ją w swoje ramiona i wyniósł z pokoju. Zaprowadził dziewczynę  do łóżka, które należało do Nakame. Nie miał pojęcia, co tam się dokładnie stało. Musiało dojść do ładnej sprzeczki, skoro czarnowłosa leżała bezbronna i bezsilna. Widok łez na jej twarzy sprawił, iż znienawidził Uchihy jeszcze bardziej, niżeli wcześniej. Usiadł przy niej i okrył kołdrą. Ona sama wtuliła się w chłopaka i w ciszy płakała. O nic nie pytał. Doszedł do wniosku, że jeżeli zechce, to sama mu wszystko opowie. Nie wiedział czemu, ale czuł, że musi ją chronić. I zrobi to, nawet jeśli będzie musiał zabić tego cholernego kretyna. Bo przecież Ayumi tak bardzo przypominała mu jego młodszą siostrę... Te same oczy i barwa włosów. Podobna postawa i charakter... Z początku, o mało co nie pomylił ją z Nasle. Dlatego musiał wyburzyć drzwi od jej pokoju, by się upewnić. Ale to nie była ona. Bo przecież ona nie żyła...

_______________________________
No, koniec rozdziału. Wraz z nową częścią pojawia się nowy szablon, który wykonany zostal przez Zielonego Kociaka z Panda Graphics!  Obiecuje, że następny rozdzial będzie lepszy! 
Macie też zdjęcie Nasle. Nie dodawałam jej do bohaterów, bo przecież pojawia się w taki sposób, a nie inny. Poza tym, jest martwa. Dlatego też : łapcie! :) Widzimy się 9.08 <3
Ogólnie zaspamuje tu swoim blogiem, który zmusilam to zmartwychwstania. Mam nadzieje, że na niego zaglądniecie! :) 

Black Boston