Rozdział V - ' Ten moment '

' Nie należy się wstydzić tego, że czegoś się boimy. Ważne, by naszego strachu nikt nie poznał '

Za nim wróciła całkowicie do swoich sił, minął tydzień. Nic już ją kompletnie nie bolało, była jak nowo narodzona. Jednak nie dane jej było wyjrzeć za swój pokój. Drzwi pilnował jeden z członków Akatsuki, była zamknięta. No cóż, po małej prezentacji jej umiejętności nie dziwi się, że ją pilnują. W końcu nie była byle jaką kunoichi, ot co. W pewnym momencie do jej pokoju wszedł Sasori. Bywał tu codziennie, ale tylko w celu sprawdzenia jej zdrowia. Oparł się leniwie o ścianę i skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Patrzył na nią przez jakąś chwilę i chytrze się uśmiechał. Ciągle milczał.

- Masz zamiar tak stać czy w końcu wytłumaczysz przyczynę swoich odwiedzin? Bo jeśli chodzi o zdrowie, jestem w pełni sił - rzuciła. Zeszła z parapetu, na którym wyglądała przez okno podziwiając krajobraz. 

- Zauważyłem, ale nie o to mi chodzi. Pein na ciebie czeka. - Uniosła brew do góry i schowała czarny kosmyk za ucho. 

- To na co czekamy? - spytała, stojąc przed nim i niecierpliwie się uśmiechając. Ten w odpowiedzi pokiwał z znużeniem głową i otworzył przed nią drzwi, gestem nakazując pierwszeństwo. Wyszła z pokoju, a jego głos był jej drogowskazem. Oczywiście czuła jego obecność za sobą, ale nic w tym dziwnego. Spoglądała na szare ściany i dużą ilość drewnianych drzwi. Korytarz był niemożliwe długi i miała wrażenie, że nie ma on końca. Kiedy ten wskazał jej odpowiednie pomieszczenie, pierw zapukał.

- Wejść - odezwał się męski głos za drzwiami. Weszła ona tam jednak sama, a Sasori czekał na zewnątrz. Pomieszczenie nie należało do wielkich. Karmelowe ściany i dwa okna, zwykły gabinet. Jej oczy zatrzymały się na mężczyźnie o rudych włosach. Na twarzy miał sporo kolczyków i trzeba było mu oddać, że był całkiem przystojny. Ale jakby nie patrząc, swoją postawą i wyrazem twarzy wzbudzał niepokój. Tak jak przystało na lidera najniebezpieczniejszej grupy w Akatsuki. 

- Darujmy sobie głupie przedstawianie się i nieważne pierdoły. - Westchnął znużony i wyprostował się, lustrując dziewczynę od góry do dołu. Zmarszczył czoło, wydawał się czymś zdziwiony i zaintrygowany. Jego wzrok zatrzymał się na twarzy Ayumi. Pochwalił się swoim Rinneganem, ale ona się nie dała. Myślała, że to tylko plotki, które okazały się prawdą. Rinnegan jednak istnieje... Wydawało się, że chce zajrzeć w jej umysł i duszę. Z jego czoła pociekła pojedyncza kropla potu, po czym następnie zaklął pod nosem i się podniósł. Ayumi stała w miejscu nie ukazując mu strachu. Nie spodziewała się jednak ataku z jego strony. Chwycił ją za szyję i przyszpilił do ściany. Oczy rudawego mężczyzny stały się normalne, ale ucisk ręki stał się silniejszy. Czuła na twarzy jego oddech, wydawał się wyprowadzony z równowagi. 

- Co ty masz w sobie, dziewczyno? Dlaczego nie mogę poznać twych myśli i wspomnień? Kim jesteś? - syknął. Jej palce chwytały jego dłoń, próbując rozluźnić uścisk. Kiepsko jej to szło, bo nawet nie mogła nic z siebie wykrztusić. Nie dotykała stopami ziemi, to bolało i nie mogła oddychać. Dusiła się, robiło jej się ciemno. Wtedy nagle ją puścił i upadła na ziemię. Zakaszlała i oparła się dłonią o podłogę, chcąc nabrać powietrza. Następnie zacisnęła w złości usta i spojrzała na niego z niebezpiecznym błyskiem w oku. Gdy chciała się podnieść, wyciągnęła dyskretnie kunaia i przybliżyła go tym razem do jego szyi. Był wyraźnie zdziwiony jej ruchem oraz, ku jej zdziwieniu, rozbawiony. 

- Posłuchaj mnie, ty krowia gębo. Radzę ci, nie próbuj tego więcej, bo stanę się naprawdę nieprzyjemna. Wtedy będziesz cierpiał milion razy bardziej, niż Kisame przy naszym poznaniu - warknęła. Kąciki jego ust uniosły się ku górze. Mocniej wbiła ostrze w jego skórę, ukazała się jego krew. 

- Dlaczego nas szukałaś, hm? - spytał Lider, na co ona go uwolniła. Miała nadzieje na normalną rozmowę. Odpowiedziała mu delikatnym uśmiechem. 

- Jestem silna, mogę się wam przydać. Chcecie schwytać Naruto, a bez zagłady Konohy, nie dacie rady. Mnie natomiast zależy na tym, by Wioska Liścia zniknęła z powierzchni ziemi. Dlatego chce z wami współpracować - wytłumaczyła, a raczej skłamała. Pein nad czymś dumał i nie spuszczał z niej swych oczu. Błagała w myślach Boga, by jej mina nie zdradzała niczego, co mogłoby przynieść zgubę.

- Tak beztrosko do tego podchodzisz. Wychowałaś się tam, miałaś przyjaciół i sądzę, że byłaś szczęśliwa. Co takiego się wydarzyło, iż istnienie Konohy ci przeszkadza? - Nie odpowiedziała, ale czuła, iż zżera go ogromna ciekawość. Najchętniej ukazałaby mu środkowy palec i krzyknęła, że jaja sobie z niego robi. No bo jakby nie patrząc, kto by sobie z takiego człowieka nie żartował? Ma na sobie więcej kolczyków niżeli całe stado byków.

- Nie mam zamiaru tą informacją się z nikim dzielić. Pozostaje to moją własną tajemnicą. - Wyprostowała się dumnie i uśmiechnęła się, jednocześnie przygryzając dolną wargę. Zaszła tak daleko, nie mogła się wycofać. Zrobi wszystko dla ukochanej Konohy. Kiedyś wróci do Kakashiego i wspólnie będą się z tego wszystkiego śmiać. Dzieciom opowie, jak to wykiwała tego całego Lidera. Będzie dobrze, wróci do domu.

- Zazwyczaj nikogo nie pytam o przyczyny chęci dołączenia do naszej organizacji. Po prostu bierzemy ich siłą albo najnormalniej w świecie, słucham ich myśli i poznaje wspomnienia. Z tobą jest inaczej. - Mówiąc to, przymrużył delikatnie oczy. - Pojawiasz się nagle z kekkei genkai, które mogłoby zabić nawet Hidana. - Nie miała pojęcia, o kogo mu dokładnie chodziło. - W dodatku nie mogę odwiedzić twej głowy. Nic nie słyszę, nie mam pewności czy mówisz mi prawdę.

- Musisz uwierzyć moim słowom. Dobrze wiemy, że nie ma drugiej osoby z Ketsuki. Chcesz stracić takiego wojownika? - spytała prowokującym tonem. On tylko rozbawiony pokręcił głową w zaprzeczeniu. Trafiła go tym wypowiedzeniem. Chciał kogoś takiego w swojej grupie, nic w tym dziwnego. No bo kurde, ko by nie chciał?

- Ayumi, póki co z przyjemnością powitamy cię w Akatsuki. - Zrobił w jej stronę spory krok i chwycił palcem wskazującym podbródek dziewczyny w taki sposób, by nie mogła uciec od niego wzrokiem. - Pamiętaj jednak, że będę miał cię na oku. Kto raz wchodzi w szeregi Akatsuki, nie ma prawa nas zostawić. Chyba, że opuści świat żywych. Pilnuj się.

Nie dała się zastraszyć. Poklepała go po policzku i pozwalając sobie na krótki śmiech, wyszła z gabinetu Peina. Kątem oka dostrzegła Sasoriego, który stał wyprostowany obok drzwi i najprawdopodobniej przysłuchiwał się ich rozmowie. Patrzył się na nią bez jakiejkolwiek krępacji, nie rozumiał jej. Pein nie mógł zajrzeć w jej umysł, pierwszy raz z taką osobą się spotyka.

Ayumi nie miała pojęcia, gdzie idzie. Totalnie się pogubiła, nie znała tego miejsca. Miała ochotę krzyczeć o pomoc. By ktoś zaprowadził ją do sypialni, albo nawet oprowadził po kryjówce. No cóż, w każdym bądź razie musiała sobie poradzić. Dlatego też miała nadzieje, że prędzej czy później, uda jej się trafić do celu.

- Porażka... - mruknęła pod nosem. Usłyszała czyjeś kroki, przez co na krótką chwilę się zatrzymała. Obróciła głowę i dostrzegła ciemną sylwetkę. Przegryzła w zamyśleniu dolną wargę, uważnie się osobnikowi przyglądając. Ten jednak stał niewzruszony. Jakby na coś czekał. Tylko na co?

- Pokażesz się wreszcie? - spytała zniecierpliwiona. Usłyszała cichy śmiech i z ciemności wyłonił się nie kto inny jak Itachi. - Oh, to ty...

- Zgubiłaś się, co? - Nie potrzebna tu była żadna odpowiedź, poważnie. Po prostu wystarczyło jej jedno spojrzenie, które rozbawiło mężczyznę. Jednakże nie dał tego po sobie poznać. - Zaprowadzę cię do pokoju.

- Nie chce twojej pomocy - warknęła, czując wzbierający się w niej gniew. Ciągle pamiętała ich poprzednie spotkanie i miała ochotę go dosłownie zabić.

- Ciągle przegryzasz dolną wargę - powiedział niemal bezgłośnie. Zaskoczył ją tym, kompletnie zmienił bieg ich rozmowy. Ale faktem było, iż Ayumi od niepamiętnych czasów wykonywała ten gest bardzo często. I najwidoczniej Uchiha nadal to pamięta. Pokręciła z rezygnacją głową i westchnęła, by następnie się odwrócić i pójść w swoją stronę. Poczuła jednak silny ucisk na nadgarstku, przez co została zmuszona by się zatrzymać.

- Nie ignoruj mnie - syknął, na co ona o mało co nie wybuchła ze złości.

- Puść mnie - zażądała agresywnym tonem głosu, ale on nic sobie z tego nie robił. - Ty to robiłeś przez wiele lat, więc odpierdol się ode mnie! - krzyknęła i wyrwała się z jego uścisku. Uważnie się jej przyglądał, również zdenerwowany.

- Nie wiesz z kim zadzierasz, Nakame. - Nic więcej nie powiedział, zniknął. Ayumi w złości zaczęła walić w ścianę, by ukoić swoje nerwy. Dopiero po jakimś czasie zaprzestała swoich czynności. Jej kostki były sine, nie wyglądały najlepiej. Ono to jednak zignorowała, by następnie dalej szukać swojego pokoju. Chciała się położyć i zapomnieć o tym cholernym Uchiha. Nienawidziła go całym sercem, nie tolerowała jego bliskości. A to wszystko przez to, jak bardzo ją zawiódł i zranił. To jego wina, to przez niego pragnie jego śmierci. Do nikogo jeszcze chyba nie żywiła takiej nienawiści jak do Itachiego. Być może to z powodu, że przez ich wspólną przeszłość uważała się za słabą. Za nic nieznaczącą dziewczynę, którą można bawić się do woli. Która nie potrafiła dostrzec prawdy i dała się zmanipulować.

__________________

Dam, dam dam.... 

Witamy w V rozdziale! Wybaczcie, że nie komentuje wam blogów czy też nie odpowiadam na wasze komentarze, ale dopiero wróciłam z nad morza. Wcześniejsze rozdziały były zaplanowane, więc powstawiały się same. Jednakże chce wam bardzo podziękować za wasze wspaniałe komentarze, które sprawiają mi niesłychaną radość i dają mi grom energii! 

Kwestia jest jeszcze jedna. Ten rozdział też został zaplanowany, gdyż znowu wyjeżdżam, ale tym razem do Londynu. A tam mój internet w telefonie nie jest zbyt fajny, więc przez jeszcze tydzień musicie wytrzymać postój w moich komentarzach. Bardzo was za to przepraszam, ale nadrobię wszystko jak wrócę! ( i oczywiście to nie oznacza, że nie czytałam. Bo czytam! ) 

No, ale spokojnie! VI rozdział się pojawi w terminie kochani! Tak więc do 26.07! <3