Rozdział III - ' Krwawe przywitanie '

' Nie uciekaj przed strachem, on sprawi, iż staniesz się jeszcze bardziej silniejszy... ' 

Ile to już minęło, odkąd Ayumi rozpoczęła swą podróż? Ah tak, miesiąc. Była mocno podirytowana faktem, iż ciągle nie mogła ich dorwać. Denerwowało ja to, że chodziła od nacji do nacji praktycznie bez celu. Była zmęczona swoimi poszukiwaniami i z każdym kolejnym dniem, powoli utwierdzała się w tym, że jest głupia. Powinna od samego początku wiedzieć, iż członkowie Aktsuki nie nabiorą się na tak łatwą sztuczkę. Jednak nie miała póki co wracać do Konohy, Hokage napewno nie spodoba się to, że jej wojowniczka odpuściła po miesiącu. 

Pewnego jednak dnia, chodząc z uniesioną głową w lesie poczuła, że nie jest sama. Ktoś ją obserwował i była tego pewna. Odwróciła się gwałtownie, wyciągając jednocześnie swoją katanę z pochwy i obroniła się przed paroma shurikenami. Zaczęła szukać osoby, która ją zaatakowała, ale zastała ją tylko cisza. Po chwili znowu musiała się bronić przed tym samym atakiem, ale z innej strony. 

- Kim jesteś? - spytała uniesionym głosem. Jej jednak odpowiedział tylko szum wiatru oraz kolejne shurikeny. Identyczne ataki, tyle że z różnych stron. Czy ona wyglądała na kretynkę? Ktoś myślał, że w ten sposób można ją pokonać? Ten ktoś się mylił, do jasnej cholery! Gdy chciała znowu coś powiedzieć, obcy mężczyzna stanął przed nią w taki sposób, że widziała tylko czerwone oczy. Sharingan, oznajmiły jej myśli.Natychmiast zamknęła oczy i dźgnęła tego kogoś w brzuch, lecz owy mężczyzna przemienił się w stado kruków, które odleciały w różne strony świata.
- Kim jesteś?! - wznowiła pytanie, ale znacznie głośniej. Znowu leciały srebrne gwiazdy, lecz tym razem leciały z każdej strony. Nie było już przerw, ataki się nasiliły i przyśpieszyły. Czuła jak parę ostrych końców tnie jej skórę w niektórych miejscach, przez co nieraz wydawała z siebie parę przekleństw.Nie miała nawet sekundy wytchnienia, nie mogła też nigdzie się ukryć. Nie było drogi ucieczki. W dodatku nie była w stanie wykonać żadnej pieczęci. Kiedy to wszystko ustało, uklękła na jednej nodze i próbowała znaleźć swojego przeciwnika, głośno przy tym oddychając.
- Czego chcesz od Akatsuki? Po co nas szukasz? - Oniemiała. Znała ten głos i to bardzo dobrze. Nigdy go nie zapomni, bo w końcu tak bardzo jej go brakowało. Zacisnęła pięści i wbiła ostry koniec katany w ziemię, by następnie podnieść się do pozycji stojącej.
- Nie powinno cię to interesować, Itachi - rzekła. W tym też momencie stanął przed nią legendarny Itachi Uchiha. Niegdyś przyjaciel z dzieciństwa, z którym potrafiła bawić się dzień i noc. Później wspólnie podnosili swoje umiejętności w walce, mimo iż nie byli z tego samego klanu. Nie patrzyła mu w oczy, nie chciała wpaść w jego technikę iluzji. Słyszała o jego rzeźni i tym bardziej nie mogła w to wszystko uwierzyć. Pamięta jak siedziała w pokoju i płakała. Płakała nad tym, kim się stał. I w dodatku nie rozumiała przyczyny jego zachowania. Byli przyjaciółmi z dzieciństwa, a on to wszystko po prostu zniszczył.
- Ayumi. - Wypowiedział jej imię z niemałym zdziwieniem. Nie spodziewał się tu jej zobaczyć i nawet nie wiedział dlaczego, dezaktywował Sharingana. Słyszał o tym, że jakaś kunoichi z Konohy chciała zamordować Hokage i aktualnie szuka Akatsuki, ale nie spodziewał się, iż tym kimś będzie jego Ayumi. Ayumi Nakame.
- Pamiętasz jak się nazywam? Toż to zaszczyt, panie Uchiha! - Zaśmiała się przy tym beznamiętnie. Podniosła wzrok i ujrzała jego czarne jak smoła oczy. Oczy, które niegdyś były dla niej tak bliskie. Oczy, które wbiły jej nóż w serce.
- Nie zgrywaj się ze mnie - warknął. Czarnowłosa zrobiła krok w jego stronę, tak samo uczynił i on. Przez chwilę milczeli, ale jednocześnie staczali ze sobą bój. Jednak to Ayumi wysłała mu krzywy uśmiech.
- Ja mam się z ciebie nie zgrywać? Żartujesz sobie? Zamordowałeś swój własny klan i uciekłeś.Zniknąłeś, nie zostawiając mi nawet głupiej wiadomości! Byłeś moim jedynym przyjacielem, ufałam tobie! A ty to po prostu wykorzystałeś. Dlaczego to zrobiłeś, do jasnej cholery?! Dlaczego wyrżnąłeś swoich przyjaciół i rodzinę?! - krzyczała, czując wzbierające się w niej łzy. Powstrzymywała je jednak skutecznie. Czuła do niego wielki żal i nienawiść. Nie mogła pojąć po prostu faktu. iż Itachi tak po prostu zrezygnował z ich przyjaźni, która znaczyła dla niej wiele. Przyglądali się sobie w ciszy, on wyraźnie nad czymś myślał. Trochę to trwało, za nim znów się odezwał.
- Byłaś mała i naiwna, łatwo było tobą kierować. Dla mnie to wszystko nic nie znaczyło i znaczyć nie będzie, więc nie użalaj się nad naszą przeszłością. W sumie, to my tej przeszłości nigdy nie mieliśmy. Sam ci ją wykreowałem, wiesz? Udawałem przyjaciela, bo znałem umiejętności klanu Nakame. Chciałem cię wykorzystać, ale niestety musiałem szybko działać. Powiem ci, że nadal jesteś głupia. Powinnaś to wiedzieć, idiotko. - Zamurowało ją. Po jej policzku spłynęła łza, którą wytarła kciukiem.
- Ty gnojku - syknęła w jego stronę. Zacisnęła dłoń na rękojeści katany, by następnie ją puścić. Zdenerwował ją jak mało kto. W obecnej sytuacji nie panowała nad sobą. Zapomniała nad celem swojej misji, liczył się tylko fakt, iż Itachi się nią bawił. Wyprowadził ją z równowagi. Ba, on tego chciał. Jej ciało otoczyła czakra. Wykonała dłońmi pieczęć, na ten widok Uchiha z uśmiechem aktywował swojego Sharingana. Jej skóra stawała się coraz bardziej czerwona, wyglądała przerażająco. Włosy się unosiły, nie wiedziała co robi.Temperatura ciała znacznie rosła, dotykając jej można by się poparzyć.
- Ketsuki - zapowiedziała. Oczy automatycznie obrały krwisty kolor, jej skóra nie była już tylko zaczerwieniona, ale też widoczne stawały się żyły. Swoim jutsu zaatakowała Itachiego, który to głupio się uśmiechał. Klęknął i z trudem łapał powietrze. Cierpiał, a to sprawiało jej radość. Nie wydał z siebie jednak żadnego krzyku. Nie błagał o litość, po prostu zaciskał usta i przyjmował na siebie cały ból. Miał zaciśnięte ręce, lecz po chwili na nią spojrzał, by unieść kąciku ust ku górze. Zmarszczyła zdezorientowana brwi. Zbyt późno zorientowała się, że zaatakowała klona. Znowu ujrzała kruki, których to nie miała ochoty oszczędzać. Chciały odlecieć, ale nie mogły. Po paru sekundach najnormalniej w świecie ich ciała pod wpływem wrzącej krwi - wybuchły.
- Boisz się, Uchiha? - Głos Ayumi nie należał do przyjemnych. W ogóle nie brzmiała jak stara Ayumi. Wychwycić w tym można było chęć mordu i rozlewy krwi. Gdyby ktoś ją w tej chwili zauważył, prawdopodobnie by jej nie poznał. Uniosła swój nadgarstek do ust, by następnie przegryźć skórę. To samo uczyniła z drugą ręką. Ujrzała jak krew powoli spływała. Kątem oka spostrzegła ruszającą się postać wśród drzew i Nakame natychmiast dzięki swojemu Ketsuki, zaatakowała go własną krwią. W locie uzyskała kształt włóczni i ucieszyła się, gdy trafiła nią w czyiś brzuch. Ruszyła w tamtą stronę, zostawiając na ziemi krwawe odciski swych stup. To nie był Uchiha. Zgrzytnęła zębami i uniosła go w powietrzu za pomocą Ketsuki.
- Nie jesteś Uchihą - zauważyła niebezpiecznym tonem. Mężczyzna uśmiechnął się i chwycił za ranę w brzuchu.
- Nie, jestem Kisame. - Przedstawił się. Jego skóra była błękitna, a on sam przypominał jakiegoś rekina. Miał na sobie czarny płaszcz, ozdobiony czerwonymi chmurami. On był jego partnerem, stwierdziła w myślach. Kisame nie mógł się przestać dziwić nad potężnym kekkei genkai. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział -  co ci zrobił ten mały szczur, co? Przespał się z tobą i zostawił? Spokojnie, on tak zawsze. - Zaśmiał się. Dziewczynie jednak żart się nie spodobał i zaczęła bawić się jego krwią w organizmie. Jego ręką nienaturalnie się wykrzywiła, jednocześnie łamiąc mu przy tym kość. - Hej, maleńka! Uspokój się, bo ci naprawdę te żyłki pękną! - rzucił. Chciała złamać mu kolejną rękę, ale puściła go. Nie warto marnować czakrę na takiego osła. Odwróciła się do niego tyłem i wpadła na swojego wyczekiwanego przeciwnika.
- Nieźle - przyznał, wyraźnie zaskoczony poziomem jej umiejętności. W tej chwili jednak wbił jej w brzuch strzykawkę. Patrzyła mu prosto w oczy i czuła, jak do jej organizmu przedostaje się jakiś płyn. Krwiste oczy stały się znowu normalne. Z nosa zaczęła wydzielać się krew, po paru sekundach zaczęła pluć krwią i padła prosto w ramiona Itachiego. Traciła przytomność i to nie tylko z powodu płynu. Przesadziła z mocą, dobrze o tym wiedziała. Ciemność zaczęła ją do siebie wołać, a ona posłusznie kroczyła w jej stronę. Nie trzeba było długo czekać, by owa ciemność zamknęła ją szczelnie w swoich objęciach.

______________________________________
I oto mamy pierwszy kontakt z Akatsuki!
I jak, podoba wam się? Co sądzicie na temat tego rozdziału? Kekkei Genkai wydaje się być trochę przerażające, co nie? Ale no cóż. Komentujcie i wyrażajcie swoje opinie, kochani! <3 
Do następnej soboty, która występuję 12 lipca!